Still in love with this city

Hello people,

Veel te lang niks geschreven op mijn waar ben jij nu. Ik vond het wel weer eens tijd worden voor een verslagje over mijn au pair avontuur.

Ik heb het eigenlijk altijd heel erg druk hier, dat is ook wel een rede dat ik nog niet zo vaak iets geschreven heb. Dat is natuurlijk alleen maar positief. Geen tijd om heimwee te krijgen. Dat heb ik tot nu toe ook nog niet gehad (even afkloppen haha). Eerlijk gezegd was ik daar wel bang voor dat ik dat zou krijgen, in het begin dan, maar nee gelukkig niet.
Het scheelt ook wel dat ik met de meeste mensen dagelijks contact heb, zo voelt het helemaal niet dat ik ver weg ben (niet dat london zo ver weg is maar jullie begrijpen wat ik bedoel)
Doordat ik veel mensen dagelijks spreek en aan hen vertel wat ik mee maak heb ik ook minder de behoefte om het hier nog eens te vertellen.
Toch ga ik proberen om het vaker bij te houden, het is natuurlijk ook leuk voor later om dit terug te kunnen lezen en nu voor de mensen die ik minder spreek.

In de tussentijd heb ik genoeg mee gemaakt waar over ik kan vertellen. Het is ongelogelijk hoe snel de tijd gaat. Wow morgen ben ik alweer 4 maanden hier. De 6 weken die ik nog bij de albertheijn moest werken voordat ik naar london vertrok gingen naar mijn gevoel veel langzamer voorbij.
Ik heb het hier dan ook nog steeds ontzettend naar mijn zin. Mijn nichtje Demy vroeg mij afgelopen week als ik Nederland mis, daarop zei ik NEE Nederland mis ik niet. Mijn dierbare mensen in Nederland mis ik natuurlijk wel. Ik kijk er ook zeker naar uit om in augustus weer even terug te zijn.

Ook ben ik nog steeds heel blij met mijn gast gezin. De vader zei laatst tegen me dat ik helemaal bij de familie hoor. Dat is heel leuk om te horen. Maar zo voelt het ook wel hoor. Soms vind ik het nog wel een rare gedachte dat ik bij een andere familie woon en dan vraag ik mij af als zei dat niet ook raar vinden. Maar over het algemeen voelt het heel normaal en fijn.
Ik heb wel gemerkt dat ik geduldiger ben geworden met de kinderen. In het begin was het soms toch wel moeilijk om geduldig te zijn.
En iedere dag leer ik weer wat meer bij en dat vind ik heel fijn, je weet steeds beter hoe je met de kinderen om kunt gaan.
Het au pair zijn is sowieso een hele andere ervaring dan dat ik ooit heb gehad met zorgen voor kinderen.
Eigenlijk was mijn ervaring met kinderen alleen af en toe babysitten en KVW. Achteraf vraag ik mij nu af hoe ze mij als au pair hebben kunnen aan nemen met alleen die ervaring.
Als au pair ben je met veel meer bezig dan alleen de kinderen een beetje vermaken. Nu ben ik ook vooral bezig met de kinderen soort van opvoeden, natuurlijk op de manier hoe het gezin het graag wil.
Vrienden hebben mij wel eens gevraagd als au pair zijn voelt als moeder zijn voor de kinderen. Dat kan ik niet zeggen dat ik het zo ervaar, natuurlijk weet ik niet hoe het voelt om moeder te zijn maar ik zie mij meer als een oudere zus. Haha maar Eden noemt mij soms wel mama. Dat vind ik opzich wel leuk om te horen maar het is ook ongemakkelijk vooral als de moeder er ook bij is.
Het belangrijkste vind ik nog altijd dat ik dit met plezier en liefde doe. Ik ga er zeker niet over liegen er zijn natuurlijk ook minderen dagen en weet ik ook even geen raad meer met wat ik moet doen. Soms zeggen de kinderen ook dingen tegen die niet zo leuk zijn. Het blijven natuurlijk kinderen.
Zoiets is al snel vergeten als ze even later naar je toe komen en je een knuffel geven en zeggen "I like you".

Poeeeh ik vind dat ik wel weer even genoeg verteld heb. Nog lang niet alles wat ik hier allemaal mee gemaakt heb maar anders word dit verslag wel erg groot en word het saai om te lezen.

Nogmaals ik ga mijn best doen om vaker een verslagje te schrijven.

See you soon lovely people XXX